Saturday, March 18, 2006

گنجي آزاد شد!

طبق اخبار رسيده گنجي امروز صبح، شنبه، آزاد شد. دوست جون يك فرياد از روي خوشحالي زد. ما الآن خيلي خوشحاليم. به همه دوستان تبريك مي گم

Saturday, March 11, 2006

تا حالا ، حالتون به هم خورده؟

نمي دونم چي شد . داشتم فكرمي كردم برم تهران يا نه ؟ رفتم حمام يه دوش بگيرم شايد اين بي حوصلگي و خستگي كمي برطرف بشه . وقتي آب روي سرم مي ريخت ناخودآگاه اشك هايي رو كه دو روزه تو گلوم گير كرده ريخت بيرون . احساس مي كردم با هر ضجه اي كه مي زنم تمام انرژي ام ازم گرفته مي شه . داشتم شير حمام رو مي بستم كه بيام بيرون . احساس كردم تمام دنيا دور سرم داره مي چرخه. سرم گيج مي رفت نمي تونستم خودم رو كنترل كنم ديگه هيچي نمي ديدم . خودم رو از حمام پرت كردم بيرون افتادم روي تخت . نمي دونم چه قدر گذشت؟ 10 دقيقه؟ 15 دقيقه؟ هيچي حس نمي كردم . انگار تو يه دنياي ديگه اي بودم . بعد از يه مدتي به خودم اومدم داشتم از سرما مي لرزيدم . تازه فهميدم كه حالم به هم خورده .

Thursday, March 09, 2006

روز جهاني زن : روز مبارزه

سو جر نر تروث زن سياهپوستي بود كه بر ضدبردگي و محروم كردن زنان از حق رأي بي پرده سخن مي گفت ، واين دو مسأله را از نزديك با يكديگر پيوند داد. هنگامي كه با لحن مؤكد و پرشور در يك اجتماع ضدبردگي در اينديانا در دهه ي 1850 سخنراني مي كرد، مرد سفيد پوستي خطاب به او فرياد زد: من باور نمي كنم تو واقعاً زن باشي. او علناً سينه هاي خود را برهنه كرد تا زن بودن خود را اثبات كند. *

خشونت عليه زنان
1)زن براي اثبات زنانگي اش از عضوي استفاده مي كند كه مردان خيلي خوب مي شناسند . آره سينه هايي كه يك مرد هم از آن شير خورده و هم با آن عشقبازي كرده اما امروز صاحب ِ آن سينه ها را زن نمي داند چرا كه از زن در ذهن او تداعي كننده ي لذت است و ابزاري براي خوشي اما زن را انسان نمي داند .در جمعي به او توهين مي كند و از او مي خواهد كه نشان زنانگي اش را عريان كند . آري او با سخنش قصد دارد شخصيت او را بكوبد و با اين كار با خشونت او را زير سؤال ببرد.
2)توي سالن ابن خلدون نشستيم داريم تصاويري را مي بينيم كه افسانه نوروزي آزاد شده است و تمام روزنامه ها خبر آن را منعكس كرده ان . بعد از آن صحنه هاي پرتنش از مسائل زنان در زندان اين تصاوير چه قدر شيرين است كه ناگهان صداي موش موش مي آيد . سحر چراغ ها را روشن مي كند . يك همستر دست آموز را در سالن تاريك و پر ازجمعيت رها كرده اند تا مراسم را برهم بزنند . اول باورم نمي شد اما وقتي يكي از دوستان به من گفت كه استاد كچوئيان وقتي بچه ها رفته بودند و به مراسم دعوتش كنند گفته بود خوب است كه بين شما زنها يه موش رها كنند خوب هم باور مي كنم. بله ايشون استاد دانشگاه هستند ولي واي به حال استادي كه علمش براي تحقير ديگران به كار مي رود نه براي تعالي . اين مرد هم در همين نظام مردسالار و زن ستيز بزرگ شده است.
3)با چند تا ازدوستام ساعت يك ربع به چهار مي رسيم به پارك دانشجو . چند نفري به صورت گروه هاي كوچيك ايستادند . كم كم تعدادمون زياد مي شه . در حال راه رفتن تو محوطه 5 يا 6 مرد لباس شخصي رو مي بينم كه در حال گزارش دادن هستند . مرد مي گه 15 يا 20 نفري هستن . بعد مي گه آره مواظبيم . بعدش مي گه گوش به فرمانيم . مي ريم جلوي پارك مي ايستيم . شعار ها را بالا مي گيريم . شعار من: "ما زنان خواهان حقوق انساني خود هستيم" پلاكارد رو مي گيرند و خبرنگار ها و عكاس ها نمي دونم از كجا پيداشون شد شروع مي كنند به عكس گرفتن . در عرض 10 دقيقه اطرافمون پر از آدم و بيشتر نيروهاي پليس و اطلاعاتي مي شه . بهمون اخطار مي دن ما سرود مي خونيم . نگاه به چهره ي گلناز و نوشين و فرناز مي كنم همه خوشحاليم و مي خنديم اما پشتمون پر از نيروي پليسه . يكي از بچه ها مي ياد بيانيه رو بخونه .يه گوشم به بيانيه است اون يكي گوشم صداي پليس رو مي شنوه :تا 5 دقيقه ديگه بايد متفرق بشيد . كيسه هاي پر از آشغال پرت مي كنند روي سر مون و بچه هايي كه نشسته ان . يكهو حمله مي كنند با باتوم. دختر رو با شالش مي گيرن و مي كشن . فرار مي كنيم . مي خوان متفرقمون كنن. مي ريم سمت پياده رو كه حمله مي كنند مي دويم تو خيابون . مرضيه مرتاضي با ماست ،باتوم خورده . بين ماشين ها مي دويم، مردم انگار فيلم سينمايي تماشا مي كنند عين خيالشون نيست تازه يكي برام شكلك در مي ياره .نيروي اطلاعاتيه به من نگاه مي كنه و سرشو بالا پايين مي كنه يعني به حسابت مي رسم . دوباره جمع مي شيم و سرود مي خونيم و شعارهامون رو نشون مردم توي خيابون و ماشين مي ديم كه يكهو پليس ضد شورش حمله مي كنه من صف اولم براي دويدن دير شده سعي مي كنم فرار كنم كه مي خورم زمين و كناري هم مي خوره . باتومي كه به من بايد مي خورد چون مي افته روي من حواله ي اون مي شه . پليس دنبالم مي كنه تا توي رستوران بوفالو . بعد از چند دقيقه يكي در گوشم مي گه شعارت رو جمع كن الآن تنهايي و همه متفرق شدن، مي گيرنت. مي يام دنبال بچه ها مي گردم . خيلي خسته ام . شايد نيم ساعت يا بيشتر شده . خيلي بهم فشار اومده . سرخورده ام اما اصلاً نااميد نيستم . مي دونستم توي نظامي كه رنگ و بويي از تمدن و دموكراسي نداره با هر حركتي به شدت برخورد مي شه . مردم اين كشور به هيچ چيز نبايد آگاه بشن . مخصوصاً زن كه اگر آگاه بشه پايه و اساس اين نظام متحجر رو كه مردسالاريه زير سؤال مي بره . تنها آرزوم اين بود كه بلايي سر كسي نيومده باشه . اما بعد كه از كنار ميني بوس هايي كه بايد ما در آنها مي بوديم رد شدم ديدم چند تا زن رو و يكي از پسرهاي پلي تكنيك رو دستگير كردن. ديروز ديدن مرداني كه هم پاي ما سرود مي خوندند برام يه دنيا شادي به همراه داشت.
بعداً خبر دار مي شم كه سيمين بهبهاني رو حسابي كتك زدند . وقتي شب تو ماشين نشستم به صحنه هايي كه ديدم فكر مي كنم ناخودآگاه گريه ام مي گيره . انگار يه توده بزرگ تو دلم سنگيني مي كنه . سرم درد مي كنه و پاهام مي لزره . خيلي خسته ام ....

ديروز روز جهاني زن بود بايد تبريك بگم اما به قول يكي از دوستام روز جهاني زن روز مبارزه است .
*صفحه 216 كتاب جامعه شناسي آنتوني گيدنز

Wednesday, March 01, 2006

زندگي شلوغ و پلوغ من


امروز حال و هواي خوبي نداشتم . بايد براي يه نشريه دانشجويي مقاله مي نوشتم كه مو ضوعش خشونت عليه زنان بود .مشغول گشت و گذار در اينترنت بودم كه اين موضوع رو توي موتورهاي جستجو سرچ كردم خلاصه اينكه با زور دو سه تا فيلتر شكن سايت هاي قدغن رو باز كردم و شروع كردم به خواندن مواردي كه زنان از خشونت عليه زنان گفته بودند.موارد عيني زيادي خوندم كه از تجربه هاي تلخ زنان و دختران نقل شده بود . بعضي ها اينقدر بهم فشار مي آورد كه يكهو مي زدم زير گريه و حالم بد مي شد. در عين حال بايد فكرم رو منظم مي كردم براي نوشتن كه سخت بود ،مامان هم ظهر رفته بود تهران گفته بود كه براي فردا ناهار درست كنم . از طرفي بايد موضوع تحقيق جامعه شناسي ادبيات رو انتخاب مي كردم و براي استادم ميل مي زدم .مقاله رو نوشتم و سند كردم . حالا بايد غذا درست مي كردم . درحين اين كار توي ذهنم وقايعي كه خونده بودم رو مرور مي كردم و اعصابم به هم مي ريخت ، از طرفي گفتم براي اينكه ذهنم آروم بشه برم كتاب بخونم كه رفتم سراغ كتاب پرنده ي من نوشته ي فريبا وفي . خوب نشد كه بدتر هم شده . داستان در مورد يه زن خانه دار كه راجع به وقايع زندگي اش و تلخي هاي اون مي نويسه . بايد بگم كه ناراحتي ها و افسردگي هاي اين زن اينقدر زياد ِ كه در خوشي هاي اندكش توي اونها گم مي شه . حالا معضل چند تا شد . ذهنم اينقدر درگير بود كه نمي دونستم چي كار كنم . فكرم پيش بچه هايي كه رفته بودن استاديوم هم پرواز مي كرد . من هم مي خواستم برم كه دير اقدام كردم و نشد . دلم مي خواست بدونم تونستن از سد مأموران بگذرند يا نه . بابا هم كه همش مثل يه بچه دلتنگ مامان بود . هي مي گفت وقتي مامان نيست انگار يه چيزي كمه . مي رفت يه دور مي زد و مي اومد و دوباره مي گفت خونه با مامانت يه حال و هواي ديگه داره. هي فكر مي كرد حالا يه شب كه مامان نيست ديگ هيچي سر جاش نيست و دنيا لطفي نداره . مامان كم بود كه وقت رفتن دستور ميداد :صبح زود يادت نره ساندويچ هاي باباتو بپيچي ،لباسش رو اتو كني ،صبح خواب نمونه حالا خود بابا هم اضافه شده بود ديگه داشت ديوانه ام مي كرد . از اين وابستگي بيش از حد بابا به مامانم حالم به هم مي خوره .به نظرم نه تنها قشنگ نيست بلكه تهوع آوره .تا وقتي رفت بخوابه همش حرفي مي زد كه دلتنگي اش رو نشون بده . رسماً داشتم خل مي شدم . از بچگي يادم مي ياد كه تنها نقشي كه توي خونه خوب به من آموزش داده شده نقش مادريه . اونم نه مادر واقعي در واقع بعد حمالي مادري كه توي جامعه ي ما از همه ي ابعاد ديگه قوي تره و توسط فرهنگ سنتي هم تشويق مي شه .آره همون بشور و بپز و بساب و ... . به دليل بلوغ زودرس انتظارات خانواده و جامعه از من خيلي زود رشد كرد . جسم كودكم با كوهي از انتظارات مواجه شد كه از من توقع داشتن زود بزرگ بشوم و انسان بالغي بشم . مامان مسافرت مي رفت تنها كاري كه تو خونه نمي كردم غذا پختن بود اما بقيه كارها حتي با وجود پدر و برادرم به دوش من بود . يادم مي ياد كه قدم كوتاه بود ،صندلي آشپزخونه رو زير پام مي گذاشتم و ظرف مي شستم تا يه روز بلآخره روي سراميك هاي كف آشپزخونه صندلي سر خورد و من به پشت خوردم زمين . توي خونه ي ما برعكس خانواده هاي ديگه كه در همسايگي ما بودند به جاي اينكه مامان به بابا وابسته باشه برعكس بود و تصميم اول و آخر رو هم مامان مي گرفت . به صورت پنهان و آشكار حكمران خونه اون بود البته بايد بگم كه بابا گاهي اوقات با كتك زدن مظاهر مردانگي اش رو نشون مي داد اما روي حرف مامان حرف نمي زد. خداش مامانم بود و مثل بت مي پرستيدش ،الآن هم همين طوره.
الآنم كه اينجا نشستم مي خوام آن لاين بشم اما خط ها مشغول و يك ساعتي هست كه مي خوام كانكت بشم . اعصابم از دست اين اينترنت هم داغونه ، اين مطلب امشاسپندان هم خوندم . اينقدر عصباني و ناراحت شدم كه ديگه فكر كنم تحمل اين يكي از توانم خارج باشه.اگر مي خواين بيشتر بدونيد به وبلاگ پرستو سر بزنيد. آره بچه ها نتونستند يه استاديوم برن ، بريد و خودتون بخونيد كه چه اتفاقي افتاده