از دیروز که این خبر را خواندم، در بهت و ناباوری به سر می برم. بهتم نه از کشته شدن این دانشجوست که پیش از این هم در زندان
دانشجویانی بودند که فوت کردند. ناباوری ام از سستی و بی تحرکی ما است. همه می گویند چه کار می توانیم بکنیم؟ وضع کردها سالهاست که همین طور است. برخوردهایی که با کردها می شود مثل حکم اعدام عدنان حسن پور، شکنجه ها و وضعیت بسیار ناگوار آنان در مناطق کردنشین همیشه شدیدتر از دیگر فعالین مدنی است و این به خاطر اقلیت بودن آنا از لحاظ قومی و انسجامشان است. اما خواب آسوده ما که انگار با کشته شدن یک انسان برآشفته نمی شود از همه ی این اتفاقات دلسرد کننده تر است.
خبر خبرنامه را هزار بار خواندم و هزار بار بالا و پایین کردم. اعلامیه ترحیمش را که روی سایت دیدم نتوانستم آرام بگیرم.
نوشتن در این وبلاگ و گذاشتن 4 تا کامنت هیچ نتیجه ای ندارد و هیچ گاه هم نداشته است. ما خود را گول می زنیم. با حرکات نمایشی وجدانمان را آسوده نگه می داریم و فکر می کنیم که داریم کاری می کنیم.
چند نفر از خبری که گفته بود یک زن به دلی درگیری با گشت ارشاد به آی سی یو منتقل شده است گفتند؟ چند نفر از این گفتند که چند روز پیش باز هم 10 دانشجوی طیف چپ را بازداشت کردند و در فرجه ی امتحانات دانشجویان بسیاری را در تمام دانشگاه های ایران به کمیته های انضباطی احضار کردند و با حکم های محرومیت از تحصیل شمشیری بالای سرشان آمده ی فرو آوردن قرار داده اند؟
قرار گرفتن در فصل امتحانات و احضارها در این زمان فرصت اعتراض را از دانشجویان ربوده است و چه قدر روسای دانشگاه ها و مسئولین کمیته انضباطی باهوش شده اند. گرچه این دستوری از خارج از دانشگاه است که با اقدامی هماهنگ دانشجویان را در فرجه امتحانات و هفته ای که تمام ایران به دلیل سرما تعطیل بود احضار کنند. چه چیزی برای دانشجویان مهم تر از محرومیت از تحصیل و بازداشت است، آن هم به خاطر پیگیری مطالبات سیاسی و صنفی؟
چرا صدای کسی در نمی اید؟ آقایان اصلاح طلب که امروزه چندین فرقه شده اند و خوب هم بلدند شعار بدهند و ضعف های بزرگ سیاسی شان را که عاملی برای حذفشان از کرسی های مجلس و ریاست جمهوری بود، به پای دانشجویان و تحریمیان بنویسند.
از رد صلاحیت ها می ترسید؟ نیروهای ترسو و بزدل در فضای به شدت مستبد و تاریک ایران نمی توانند کاری بکنند. رسانه هایشان خبر بازداشت ها و احضارها را منعکس نمی کنند. نماینده های احزابشان هم که موضع گیری نمی کنند. پس چرا انتظار دارند دانشجویان باز هم با آغوش باز از آنها استقبال کنند؟ اگر هدف یکی است یعنی رهانیدن ایران از عقب ماندگی و استبداد که دانشجویان در این سالها بسیار مصمم تر و جسورتر بودند در پیگیری اهدافشان. شما برای رسیدن به این اهداف چه کرده اید؟ چرا از نیروهای پیگیر و فعال حمایت نمی کنید و انتظار دارید آنان از شما حمایت کنند و باز هم رأیشان را در صندوق شما بریزند؟ فرصت طلبی و منفعت جوییتان تا به کی ادامه خواهد داشت؟ باورم بر این است که اصلاح طلبان تا وقتی که صداقت را سرلوحه کارشان قرار ندهند و سودجویی و فرصت طلبی را کنار نگذارند راه به جایی نخواهند برد.
دانشجویانی بودند که فوت کردند. ناباوری ام از سستی و بی تحرکی ما است. همه می گویند چه کار می توانیم بکنیم؟ وضع کردها سالهاست که همین طور است. برخوردهایی که با کردها می شود مثل حکم اعدام عدنان حسن پور، شکنجه ها و وضعیت بسیار ناگوار آنان در مناطق کردنشین همیشه شدیدتر از دیگر فعالین مدنی است و این به خاطر اقلیت بودن آنا از لحاظ قومی و انسجامشان است. اما خواب آسوده ما که انگار با کشته شدن یک انسان برآشفته نمی شود از همه ی این اتفاقات دلسرد کننده تر است.
خبر خبرنامه را هزار بار خواندم و هزار بار بالا و پایین کردم. اعلامیه ترحیمش را که روی سایت دیدم نتوانستم آرام بگیرم.
نوشتن در این وبلاگ و گذاشتن 4 تا کامنت هیچ نتیجه ای ندارد و هیچ گاه هم نداشته است. ما خود را گول می زنیم. با حرکات نمایشی وجدانمان را آسوده نگه می داریم و فکر می کنیم که داریم کاری می کنیم.
چند نفر از خبری که گفته بود یک زن به دلی درگیری با گشت ارشاد به آی سی یو منتقل شده است گفتند؟ چند نفر از این گفتند که چند روز پیش باز هم 10 دانشجوی طیف چپ را بازداشت کردند و در فرجه ی امتحانات دانشجویان بسیاری را در تمام دانشگاه های ایران به کمیته های انضباطی احضار کردند و با حکم های محرومیت از تحصیل شمشیری بالای سرشان آمده ی فرو آوردن قرار داده اند؟
قرار گرفتن در فصل امتحانات و احضارها در این زمان فرصت اعتراض را از دانشجویان ربوده است و چه قدر روسای دانشگاه ها و مسئولین کمیته انضباطی باهوش شده اند. گرچه این دستوری از خارج از دانشگاه است که با اقدامی هماهنگ دانشجویان را در فرجه امتحانات و هفته ای که تمام ایران به دلیل سرما تعطیل بود احضار کنند. چه چیزی برای دانشجویان مهم تر از محرومیت از تحصیل و بازداشت است، آن هم به خاطر پیگیری مطالبات سیاسی و صنفی؟
چرا صدای کسی در نمی اید؟ آقایان اصلاح طلب که امروزه چندین فرقه شده اند و خوب هم بلدند شعار بدهند و ضعف های بزرگ سیاسی شان را که عاملی برای حذفشان از کرسی های مجلس و ریاست جمهوری بود، به پای دانشجویان و تحریمیان بنویسند.
از رد صلاحیت ها می ترسید؟ نیروهای ترسو و بزدل در فضای به شدت مستبد و تاریک ایران نمی توانند کاری بکنند. رسانه هایشان خبر بازداشت ها و احضارها را منعکس نمی کنند. نماینده های احزابشان هم که موضع گیری نمی کنند. پس چرا انتظار دارند دانشجویان باز هم با آغوش باز از آنها استقبال کنند؟ اگر هدف یکی است یعنی رهانیدن ایران از عقب ماندگی و استبداد که دانشجویان در این سالها بسیار مصمم تر و جسورتر بودند در پیگیری اهدافشان. شما برای رسیدن به این اهداف چه کرده اید؟ چرا از نیروهای پیگیر و فعال حمایت نمی کنید و انتظار دارید آنان از شما حمایت کنند و باز هم رأیشان را در صندوق شما بریزند؟ فرصت طلبی و منفعت جوییتان تا به کی ادامه خواهد داشت؟ باورم بر این است که اصلاح طلبان تا وقتی که صداقت را سرلوحه کارشان قرار ندهند و سودجویی و فرصت طلبی را کنار نگذارند راه به جایی نخواهند برد.
مسوولان دانشگاه تهران جداسازی دختران و پسران را تکذیب می کنند
این خبر در طول هفته گذشته شاهکار بود و از همه جالبتر موضع گیری یک عضو انجمن اسلامی حقوق بود که توی همین گزارش آمده. چه قدر بعضی ها نادانند. در جایی گفته خوب چرا فقط درس های عمومی باید جدا شوند. بعضی ها حرف را نجویده بیرون می دهند و بهانه ای می سازند برای آقایان که در همه ی درس ها این کار رابکنند. چرا باید اصلابه این موضوع اشاره می شده است؟
احزاب و رسانه ها سکوت کرده اند: ده ها دانشجو در زندان یا محروم از تحصیل
رشید اسماعیلی، فعال دانشجویی دانشگاه علامه نیز در گفتگو با خبرنگار روز ضمن انتقاد از سکوت گروههای مختلف سیاسی در قبال سرکوب دانشجویان این برخوردها را در “ادامه و در واقع اجرایی کردن استراتژی انقلاب فرهنگی دوم” می داند و می گوید:” انقلاب فرهنگی دوم تفاوتش با انقلاب فرهنگی اول این است که تدریجا اتفاق می افتد، یعنی ما می بینیم که حکومت به تدریج و از طریق کمیته های انضباطی و نهادهای امنیتی با بازداشت فعالین دانشجویی و محروم کردن آنها از تحصیل، رفته رفته دانشگاهها را تصفیه می کند، تصفیه ی اساتید نیز که از طریق اخراج و بازنشستگی اجباری، پیش از این آغاز شده است. در واقع انقلاب فرهنگی دوم در حال روی دادن است و اگر بی توجهی های داخلی و بین المللی به سرنوشت دانشگاه و دانشجویان در ایران تداوم یابد، حکومت خود را به زودی برای ضربه ی نهایی به دانشگاه آماده خواهد کرد.”
خدیجه مقدم، عضو کمپین یک میلیون امضا: درخانه خود هم امنیت نداریم
خدیجه مقدم، از فعالان قدیمی جامعه مدنی و از اعضای کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین، هفته پیش به دلیل فشارهای مقامات امنیتی از برگزاری مراسم ختم مادرهمسرش درمنزل خود بازماند.او در مصاحبه با روز علاوه برشرح بخش هایی از ماجرای بر هم
زدن مراسم یاد شده، تحلیل خود را از وضعیت کنونی کمپین و همچنین تاثیر برخوردهای امنیتی با جامعه مدنی بیان کرده است.
خیلی دردناک است... اواسط بهمن باید خود را به زندان معرفی کند. شرم آور است. یک معلم در زندان برای اینکه خواسته های صنفی شان را پیگیری کردند.
