life and its meaning

Do the best that you can and never stop .

this is not merely a sentence, is meaning of life.
you should not define it, you have to live it.

اصل بر چیست و ما کجا ایستاده ایم؟

از صبح که از سفارت امریکا در دانمارک برگشتم ذهنم درگیر است. وقت مصاحبه برای ویزا دانشجویی داشتم. درگیر افکار جورواجور هستم، اما بیشتر از همه به این می اندیشم اینکه ما رانده شده ها، ما تبعید شده ها تا به حال چه کرده ایم که کشورمان بهتر شود و کسانی که تبعه آن هستند در هزار اداره و سفارت خانه خارجی با هزار و یک سوال مواجه نشوند؟ هزار و یک پرسش که کی هستی و هدفت از سفر به اروپا یا امریکا چیست؟ از سوابق و امنیتی ات بگو؟ آیا تا به حال دستگیر شده ای؟ و سوال هایی که همه می دانند. کدام یک از ما است که کتمان کند که با قدم گذشتن به هر کشوری حتی ارمنستان و هند و مالزی از اینکه احساس امنیت سیاسی و اجتماعی می کند و آزاد زندگی کند، لذت نبرده؟ کدام یک انکار می کنیم که بعد از چند ماه زندگی در کشورهای اروپایی و امریکایی چه قدر دلمان خواسته که کاش کشورمان اینگونه بود و می توانستیم آنجا بمانیم. یا اینکه حالا که وضعیت کنونی ایران بدین شکل نیست همین جا ماندگار شویم و به اصطلاح به آن خراب شده باز نگردیم.

اما اصل بر این است که ایران کشور و وطن ماست و ما صاحبان حق. مایی که به اجبار یا اختیار رخت بربسته و از این سرزمین رفتیم. ما رفتیم برای اینکه این کشور را جایی برای زندگی و کار نمی دانستیم. خیلی ها هم زیر لب گفته ایم این کشور لیاقت داشتن شهروندانی چون ما را ندارد. همان بهتر که یک سری بی عقل و خرد بر آن حکمرانی کنند. فرزندان نسل انقلاب کرده و دو نسل بعد از آن در حال خارج شدن از این آب و خاک هستند. این مسئله به وضوح قابل مشاهده است و همه در تکاپوی یافتن راهی برای ترک ایران. جایی که دیگر برای ماندن مناسب نمی دانند. ما انرژی و نیروی انسانی و همه دارایی مان را برمی داریم و بار سفر می بندیم. سفری که چند در درصدی هم می دانیم بی بازگشت است. با هزار دلیل ماندگار می شویم. برخی پناهنده، برخی کار گیر می آوریم و پروسه شهروند شدن را پی می گیریم، برخی هم دکترا را ادامه می دهیم تا ببینیم بعد از آن چه می شود.

اما، اما واقعیتی که در ذهنم می گذرد آن است که دیگر نمی خواهم باز هم افسوس بخورم بر آنکه سرزمینم نعمتی چون من را قدر ندانسته و من باید بروم. این خاک من است. اگر آن را رها کنم چه کسی آن را بسازد؟ امروز به این فکر کردم که می خواهم چه کار کنم برای این خاکی که در حال نابودی است؟ می خواهم چه کار کنم که نسل آینده همچون پدر و مادرهایمان شرمنده ما نباشند؟ هزار ایده و فکر گوناگون از اینکه باید انقلاب شود و هزار و یک تحول صورت بگیرد تا ایران دوباره ایران شود قاعدتا هجوم می آورد. برای آنکه دوباره شهروندان آن با افتخار بر روی این خاک قدم گذارند. حرفم این نیست. حرفم این است که اگر همه ما برویم، که بماند؟ طی یک سال زندگی در خارج از کشور بیش از گذشته و حتی سخت تر از گذشته به این فکر کردم که چه می کنم در اینجا؟ نه از ضعفم، که نه از روی قدرت. آری من توانایی زندگی کردن در اینجا را دارم، نه مشکل درس خواندن یا زبان یاد گرفتن یا کار پیدا کردن و نه چیز دیگر. من نیاز دارم در آینده جایی باشم که احساس کنم آنچه انجام می دهم و می سازم برای فرزندانم است. برای کسانی که در آینده می آیند. حتی اگر هزاران خانه و املاک و مدرک و افتخار هم در اینجا داشته باشم، چه فایده که اگر احساس رضایت از آنچه انجام می دهم در میان نباشد؟

حس مسئولیت شخصی بیش از گذشته طی یک سال زندگی در خارج از کشور بر من هجوم آورده. می دانم که دیگر امکان فعالیت به شکلی که ما قبل از انتخابات در ایران انجام می دادیم نیست و اگر همین فردا بلیط برگشت به ایران بگیرم، احتمالا جایم زندان است. می دانم که دوره فعالیت چریکی هم گذشته که از مرز بروم ایران و زندگی مخفی داشته باشم که حالا نمی دانم و اصلا نمی دانم چه کار کنم. پس باید چه کار کرد؟ تنها راهی که شاید پیش رو باشد ادامه دادن همین زندگی موقتی در اینجا و صبر باشد برای روزی که وقت بازگشتن باشد.

نمی گویم حتما روزی که ایران دچار انقلاب یا تغییر بزرگ دیگری شده است. اما شاید اگر کمی فعالیت را کمرنگ تر انجام دهم و بی سر و صدا تر. روزی بتوانم برگردم. اما تنها و مهمترین نکته ای که می دانم آن است که من برای زندگی در اینجا ساخته نشده ام. نه، اگر سال ها اینجا کار کنم و زندگی تشکیل دهم هیچ احساس مفید بودنی از خود ندارم. ما نباید ایران را ترک کنیم. آنها که رفته اند و می توانند برگردند، باید برگردند. حتی اگر قرار است برگردیم و مبارزه کنیم باید برگردیم. ما نباید آن خاک را رها کنیم.

این روزها وقتی می بینم که همه فعالین اجتماعی و سیاسی به فکر رفتن افتاده اند در عین حال که به همه حق می دهم، در عین حال که تصمیم شان را محترم و تا سطحی درست می دانم ولی آرزو می کنم کاش نگاهشان به این رفتن همیشگی و دائمی نباشد. به اینکه بیندیشند که روزی قرار است بازگردند. آنچنان درگیر زندگی و کار در خارج از کشور نشوند که از خاطرشان رود که ایران در چه حال است. حتی تلاش کنند که اگر روزنه ای ایجاد شد بازگردند. کاش این نگاه در بین ما فعالان بیشتر از گذشته درونی شود که آنکه باید برود، کسی است که جایگاه اش ناحق و بی مشروعیت است. نه ما. نه انسان هایی که باور دارند می توانند با عملشان شاید بخشی از بهترین را بسازند.

شانه های سنگین.....

یه پست نوشته بودم برای بهاره که اومد مرخصی و باید برگرده این هفته به زندان. ظاهرا جایی سیوش نکردم و پریده.
بعد از ۱۸ ماه مرخصی اومد، بالاخره اومد. اون هم فقط برای چند روز، چه قدر گفتن واژه ۱۸ ماه راحته ولی فکر کردن به حتی یک روزش سخت و غیرقابل هضم. تلفنی که باهاش صحبت کردم به نظر خوب می اومد ولی کیه که ندونه چه قدر سختی کشیده،کیه که ندونه بین دیوارهای زندان چند بار تمام زندگی اش رو مرور کرده و اینکه چی شده که به اینجا رسیدم. کیه که ندونه هر تار سفید مویی که در آورده حاصل چند ساعت، چند روز درد و غصه دوری از بهترین ها و عزیزترین های زندگی اشه.
نمی دونم در برابر این همه ایستادگی و رنج بهاره و خیلی های دیگه در زندان چه کردیم. ولی هر کاری کردیم کمه. چون هنوز اونها تو زندانند. هنوز درهای اون دیوار ها بسته است و چشم های پدر و مادر و همسر و فرزنداشون به راه.
بعد از حرف زدن باهاش باز هم دلم خواست و خواستم که کاری اساسی کنم. اما نمی دونم چرا دچار تردید شدم. این روزها به تردید های ذهنی ام خیلی فکر کردم. اینکه کاری که ما می کنیم چه قدر برای آدم هایی که الان تو زندانند مفیده؟ اصلن تغییری ایجاد می کنه؟ چه در کوتاه مدت و چه بلند مدت؟
این قدر این ور درگیر زندگی شده ام. درگیر درس خوندن. درگیر کار پیدا کردن. تمدید ویزای دانشجویی و هزار و یک درگیری که حتی وقت نمی کنم به خیلی کارها درست و حسابی برسم. نمی دونم روزهام رو چه جوری می گذرونم. وضعیت پا در هوا، نه خونه ای، نه چشم اندازی از آینده، احساس مسئولیت و عذاب وجدان از یک طرف احاطه ام کرده و از اون طرف هزار درگیری برای زنده موندن و زندگی کردن در جایی که وطنم نیست.
احساس می کنم شونه هام تحمل این بار رو نداره.
نداره.