Tuesday, November 29, 2011

راز من

هیچ جز حسرت نباشد کار من

بخت بد، بیگانه ای شد یار من

بی گنه زنجیر بر پایم زدند

وای از این زندان محنت بار من

وای از این چشمی که می کاود نهان

روز و شب در چشم من راز مرا

گوش بر در می نهد تا بشنود

شاید آن گمگشته آواز مرا

گاه می پرسد که اندوهت ز چیست

فکرت آخر از چه رو آشفته است

بی سبب پنهان مکن این راز را

درد گنگی در نگاهت خفته است

گاه می نالد به نزد دیگران

(کو دگر آن دختر دیروز نیست)

(آه، آن خندان لب شادمان من)

(این زن افسردۀ مرموز نیست)

گاه می کوشد که با جادوی عشق

ره به قلبم برده افسونم کند

گاه می خواهد که با فریاد خشم

زین حصار راز بیرونم کند

گاه میگوید که:کو، آخر چه شد

آن نگاه مست و افسونکار تو؟

دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم

نیست پیدا بر لب تبدار تو

من پریشان دیده می دوزم بر او

بی صدا نالم که: اینست آنچه هست

خود نمی دانم که اندوهم ز چیست

زیر لب گویم: چه خوش رفتم ز دست

همزبانی نیست تا برگو یمش

راز این اندوه وحشتبار خویش

بی گمان هرگز کسی چون من نکرد

خویشتن را مایۀ آزار خویش

از منست این غم که بر جان من است

دیگر این خود کرده را تدبیر نیست

پای در زنجیر می نالم که هیچ

الفتم با حلقۀ زنجیر نیست

آه، اینست آنچه می جستی به شوق

راز من، راز زنی دیوانه خو

راز موجودی که در فکرش نبود

ذره ای سودای نام و آبرو

راز موجودی که دیگر هیچ نیست

جز وجودی نفرت آور بهر تو

آه، اینست آنچه رنجم می دهد

ورنه، کی ترسم ز خشم و قهر او

pasokh

فروغ رسا تر از همیشه فریاد می زن... واژه به واژه اش معنا می یاد

بر روی ما نگاه خدا خنده میزند

هر چند که ره به ساحل لطفش نبرده­ایم

زیرا که چون زاهدان سیه کار خرقه پوش

پنهان ز دیدگان خدا می نخورده­ایم

پیشانی ار ز داغ گناهی سیه شود

بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا

نام خدا نبردن از آن به که زیر لب

بهر فریب خلق بگویی خدا خدا

ما را چه غم که شیخ شبی در میان جمع

بر رویمان ببست به شادی در بهشت

او می­گشاید... او که به لطف و صفای خویش

گویی که خاک طینت ما را ز غم سرشت

طوفان طعنه خنده ما را ز لب نشست

کوهیم و در میانه­ی دریا نشسته­ایم

چون سینه جای گوهر یکتای راستیست

زین رو به موج حادثه تنها نشسته­ایم

آن آتشی که در دل ما شعله می­کشید

گر در میان دامن شیخ اوفتاده بود

دیگر بما که سوخته­ایم از شرار عشق

نام گناهکاره­ی رسوا نداده بود

بگذار تا به طعنه بگویند مردمان

در گوش هم حکایت عشق مدام ما

"هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

ثبت است در جریده عالم دوام ما"


Sunday, November 27, 2011

no immortality

واقعیت آوار شد بعد از این همه سال....چیزی باقی نمی مونه

harfha

حرف هایی که باید زده شود و نشود، اینکه دهنت رو ببندی و جایی که نباید حرف بزنی در حالی که تمایل داری چیزی بگی. کمی فکر کنی قبل از آنکه صحبت کنی ...

Thursday, November 24, 2011

بسوزان

خرقه سوزی زاهد...

Wednesday, November 23, 2011

tragic life

تراژدی زندگی آغاز شد. از همان لحظه ای که به دنیا آمدم. که فهمیدم انسانم و دیگر راهی برای رهایی نیست. اگر همه داستان ها دروغ بود، داستان زندگی ام، حقیقتا قصه ایست که حتی نمی توانم بسیاری از بخش های آن را هضم کنم و بفهمم. چگونه امکان دارد که در چنین وضعیتی قرار گیرم و چه طور امکان دارد که بتوان در این شرایط عاقلانه اندیشید و عمل کرد. وقتی که احساسم مرکز همه چیز است و من دیگر نمی دانم چه چیز درست است و چه چیز اشتباه است. چگونه می توان باور کرد چنین چیزی را؟

loser without competition

جنگ را باخته ام... دوران پس از جنگم را می طلبم.
گاهی بازی نکرده می بازی، بازی نکرده. کاش جایی برای رفتن بود. جایی که زخم جنگ بازی نکرده را در تن حل کنی. در خلوت تنها دارایی ات، شانه های خویش را بغل کنی و اشک بریزی...

Tuesday, November 22, 2011

guilty person

feel guilty. so baaaddd

Monday, November 21, 2011

درس سحر

درس سحر

ما درس سحر در ره میخانه نهادیم...محصول دعا در ره جانانه نهادیم

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش...این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد...تاروی در این منزل ویرانه نهادیم

در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را...مهر لب او بر در این خانه نهادیم

در خرقه از این بیش منافق نتوان بود...بنیاد از این شیوه رندانه نهادیم

چون می رود این کشتی سرگشته که آخر...جان در سر آن گوهر یک دانه نهادیم

المنه لله که چو ما بی دل و دین بود...آن را لقب عاقل و فرزانه نهادیم

قانع به خیالی ز تو بودیم چو حافظ...یا رب چه گداهمت و بیگانه نهادیم

Friday, November 18, 2011

your voice

صدای تو که جاودانه این آواز شد، تا همیشه، جایی تنها در اعماق روحم... این روزها آغوش امن و خسته ات را کم می آورم، صدای قاطع و بی پروایت را و آرامش زیر سایه تو بودن را.

پای من خسته از این رفتن بود
قصه ام، قصه دل کندن بود

an accident

مبر ز موی سپیدم گمان به عمر دراز.....جوان ز حادثه ای پیر می شود گاهی

Wednesday, November 16, 2011

Tuesday, November 15, 2011

صبوری نمی آید

تو را سریست که با ما فرو نمی​آید .................. مرا دلی که صبوری از او نمی​آید

letters from Iran

عجب اسم جالبی دارد این مستند، نامه ها از ایران. برای من، تو، برای همه دنیا که حاوی پیامی ست؛ اراده از آن انسان است اگر بخواهد تغییر دهد.....
فیلم را دیشب می دیدم، متعجب بودم از آن حسی که داشتم. دیگر همچون گذشته از آن احساسات غلیظ خبری نبود. همان ها که اشک می آورد. در حالی که بیش از دو سال با همه آن تصاویر زندگی کردم. اینجا دانشگاه قزوین، اینجا مازندران، آنجا امیرکبیر، آزاد کرج، خوابگاه کوی پسران و آزاد مرکز است. تصاویر زنده بود اما این بار با معنایی متفاوت. تک تک آن تصاویر برایم معنا داشت...مادر سهراب حقیقت است امروز، نه صرفا احساسات من و تو، نه اشکی برای ریختن. مادر ندا انسانی است که زندگی می کند یا نمی کند، اما حقیقت است و هزار و یک اتفاق دیگر...

اینکه این حس نیمه سردم از کجا می آید ذهنم را آشفته کرده بود تا دیشب اما پس از آن فکر کردم برای چه کسانی این اتفاق نیفتاده است آخر؟ همه ما درگیر زندگی مان شدیم، درگیر کارهای دیگر. مشغول روزمرگی ها و این برای من و تو و همه آنهایی است که هر روز با امید به خیابان ها می امدند. شاید برای تنها گروهی که آن حس تا حد بسیاری زنده است کسانی است که میله های اسارت آزادی شان را ربوده است.

اما این حس افسرده ام نمی کند. ریشه یابی که می کنم می بینم همین نگاه نوستالژیک ما ایرانی ها به گذشته و نه بازگشتی انتقادی به آنچه که در سالهای قبل پیش آمده چون انقلاب، دهه ۶۰، انتخابات ها و ... جایی تنها برای زار زدن و اشک ریختن بوده. نه آموختن از گذشته و برآوردن نگاه و گفتمانی تازه برای آنکه با واقعیت روز تطابق داشته باشد و بتواند کاستی ها را جبران و تغییری ریشه ای به وجود آورد. این نگاه اشک وار ما ایرانی ها به گذشته و غرق در تصاویر نوستالژیک به جای سوال از آنکه نقض کار کجا بود و چه باید می کردیم و نکردیم، شاید خود یکی از دلایلی باشد که سالهاست هیچ چیز تغییر نمی کند. اشک های مادر ندا و سهراب و هزاران بازمانده دیگر دردآور و خراش دهنده روح است اما برای پیشگیری از آن باید کاری کرد و نه فقط در کنار آن مادر گریست. گاه حس می کنم که ما راه را اشتباه داریم می رویم و خود در دام همه آنچه که نباید می افتیم.
اگر دلیل نگاه واقع بینانه ام به مستند دیشب این باشد باید تا حدی خوشحال باشم که تلاشم برای فاصله گرفتن نوستالژیک از گذشته تا حدی حداقل در خصوص نگاه به مسائل سیاسی و اجتماعی موثر بوده و این بار نه به دنبال تازه کردن زخم که ناخودآگاه با تصاویر می شود، اما در پی علت ها و راه ها هستم....

Monday, November 14, 2011

خونبها

خورشيد سايه پرور طرف کلاه تو ای من فدای شيوه چشم سياه تو از دل نيايدش که نويسد گناه تو زان شد کنار ديده و دل تکيه گاه تو از حسرت فروغ رخ همچو ماه تو ماييم و آستانه دولت پناه تو آتش زند به خرمن غم دود آه تو
ای خونبهای نافه چين خاک راه تو نرگس کرشمه می‌برد از حد برون خرام خونم بخور که هيچ ملک با چنان جمال آرام و خواب خلق جهان را سبب تويی با هر ستاره‌ای سر و کار است هر شبم ياران همنشين همه از هم جدا شدند حافظ طمع مبر ز عنايت که عاقبت

new voice in mind

امروز بهش گفتم دارم تصمیمی می گیرم که شاید روزی پشیمون بشم. گفت دقت کن.
بعد فکر کردم شاید حتی پشیمون شدنش هم بیرزد اگر باورم باش. باورم....

Friday, November 11, 2011

و برف...


خاطره آن خیابان دراز با درختانی افراشته و پوشیده از سپیدی برف هجوم آورده.
روزهای جوانی، چای در پارک ملت، حلیم و پیراشکی، زمزمه شعری زیر لب، جوانی مان که در بالا و پایین رفتن آن خیابان و سخن از هر جایی طی شد. یاد این شعر که می خواندی و آسمانی که اشک هایش آرام نمی گرفت:

ببین باز می بارد آرام برف
فریبا و رقصنده و رام برف
عروسانه می بارد از آسمان
بر این حجله آرام و پدرام برف
زمین را سراسر سپیدی گرفت
به هر شاخه هر شاخه هر بام برف
نشسته به اندوه انبوه دشت
به بی برگی باغ ایام برف
خزان هم به دامان مرگی خزید
کنون فصل سرد سرانجام برف
فرو بسته یک شهر چشمان خویش
و می بارد آرام آرام برف

Thursday, November 10, 2011

one day more

دو شب پیش در بطری بازی دوستی پرسید اگه یک روز از عمرت باقی مانده باشد، چی کار می کنی. بدون اینکه قبلن بهش فکر کرده باشم، اولین جوابی که تو ذهنم آمد رو گفتم. نمی دانم این جواب از کجا می آید و اصلن ریشه قضیه در چی هست.
گفتم می روم بالای یک کوه بلند و از روی زمین بر سر خدا فریاد می کشم. تنها پاسخ قلبی بود که در فکر داشتم....

Wednesday, November 09, 2011

revenge not always by anyone

انتقام گرفتن هم از هر کسی جایز نیست. باید بدونی که کجا و از کی باید انتقام بگیری. اتفاقی افتاده که از خباثت وجودم در عذابم و ناراحتی....

Tuesday, November 08, 2011

تنهایی

شهرم را می خوام و مردمان آشنا... آنها که هنوز انسان مانده اند

Sunday, November 06, 2011

V for Vendetta

I just wanted to write about this film which I have seen last night with friends. Googled it and found that is not merely a film but a series book by Alan Moore. sounds interesting since the film was full of the ideas an themes including political or societal ones but in action form. Everything was exaggerated like a myth and seemed unreal. It is about fascism, anarchism, revolution, change, society, state, government, people, individuals, hero, love, resistance, pains, power, weakness, deprivation, prison.
Whole story is about a hero who wants to overthrow the totalitarian state in Britain by violent and kind of terrorist operations. which he could make it but with his death, then he passes the power to a small and seems weak girl who became so strong after long days of solitary confinement prisons.
To me what was really important more than finding the whole interesting story may be the idea of revolution which was simulated to the Domino :). yeah, it is really like a domino when it can pass the minds and its soul will be spread...
The other question that I have got related to the violence and its application. to what extent we can use violence to change something or how reasonable or logical could be to kill others or ordinary people to overthrow the dictator? on the film does not show how many ordinary people was being killed on the hero's operations and it was kind of fantasy since casualties is inevitable part of these actions. Also the idea that pains and difficulties make us so strong, severe and powerful. what happened to Evy as a little and weak girl was a good example...

P.N.: I am still thinking about the film :). The new thing that I find for myself is to see people not black or white. seeing them sometimes in gray category. they can change. be another person...

ماندن یا رفتن؟

کسی که می‌ماند، می‌جنگد تا فراموش کند. کسی که می‌رود، فراموش نمی‌شود؛ می‌شکند.

از یه وبلاگی دزدیدمش :)