خیلی وقته که دیگه حوصله هیچ چیز را ندارم، حوصله خیلی کارها، حوصله بعضی آدم ها، حوصله  وقت گذروندن با چیزهایی که علاقه ای بهشون ندارم، حوصله توضیح دادن خیلی چیزا و ... حس عجیبیه، یه جور بی نیازی و بی حوصلگی همراه با خاموشی

این روزها هر جایی می رم ناخودآگاه شروع می کنم فارسی حرف زدن. یکهو زبانم می چرخه روی فارسی. داشتم برای همکلاسی ام تعریف می کردم. جواب داد یو آر دفنتلی هوم سیک.

 آره من دلم تنگه. خیلی زیاد.

قصه های کودکی

از زبان پدر:

نه شیر شتر نه دیدار عرب

داستان:

خانواده ای ایلیاتی و عرب در صحرایی چادر زده بودند و به چراندن گله ی خود مشغول بودند. یک شب مقداری شیر شتر در کاسه ای ریخته بودند و زیر حصین گذاشته بودند. از قضا آن شب ماری که همان نزدیکی ها روی گنجی خوابیده بود گذارش به زیر حصین افتاد و شیر توی کاسه را خورد و یک دانه اشرفی آورد و به جای آن گذاشت.

فردا که خانواده ی ایلیاتی از خواب بیدار شدند و اشرفی را در کاسه ی شیر دیدند خوشحال شدند و شب دیگر هم در کاسه، شیر شتر کردند و در همان محل شب پیش گذاشتند. باز هم مار آمد و شیر را خورد و اشرفی به جای آن گذاشت و رفت.

این عمل چند بار تکرار شد تا اینکه مرد عرب ایلیاتی گفت : «خوبست کمین کنم و کسی را که اشرفی ها را می آورد بگیرم و تمام اشرفی هاش را صاحب بشوم» شب که شد مرد عرب کمین کرد. نیمه شب دید ماری به آنجا آمد مرد عرب تیر را انداخت که مار را بکشد. تیر به جای اینکه به سر مار بخورد دم مار را قطع کرد و مار بی دم فرار کرد. بعد از ساعتی که مرد عرب به خواب رفت مار برگشت و پسر جوان او را نیش زد. ایلیاتی عرب صبح که بیدار شد دید پسر جوانش مرده او را به خاک سپرد و از آن صحرا کوچ کرد.

بعد از مدتی قحط سالی شد. بیشتر گوسفندها و حیوانات مرد عرب مردند. مرد عرب با زنش مشورت کرد و عزم کرد که برگردد به همان صحرایی که مار برایشان اشرفی می آورد. به این امید که شاید باز هم از همان اشرفی ها برایشان بیاورد.
خلاصه به همان صحرا برگشتند و مثل گذشته شیر شتر را در کاسه ریختند و در انتظار نشستند. تا اینکه همان مار آمد ولی شیر نخورد و گفت : «برو ای بیچاره عقلت بکن گم، تا تو را پسر یاد آید مرا دم، نه شیر شتر نه دیدار عرب.»

همه اش خاطره اس لامصب، لامصب

این آهنگ این ترانه. سطر به سطرش یعنی گذشته ای که هر شب تلاش دارم فراموشش کنم. این ترانه یعنی خود گریه. یعنی خود اشک....



از تو ، به تو ، بدون تو ، تو! گریه می كنم...
تو نیستی! شبیه كلیدی بدون قصر
پرسه زدن به تنهایی در «ولیّ عصر»
من ، سردی نبودن دستی كه هیچ وقت...
شب ، تاكسی ، صدای «مهستی» كه هیچ وقت...

«به من نگا كن واسه‌ی یه لحظه / نگات به صد تا آسمون می ارزه»

باران به شیشه می زند از چشم های من
حتی نمی رسد به خودم هم صدای من
باران ، صدای هق هق مردی كه داشتی
كه جا گذاشتیش ، «مرا» جا گذاشتی!
از پشت شیشه رد شدن چند خط ّ كج
باران ، صدای گریه ی یك خانه در كرج

«تو خاموشی ، خونه خاموشه / شب آشفته ، گل فراموشه»

در خواب های كوچك تو دیر كرده ام
از تارهای حنجره ات گیر كرده ام
دارم شبیه یك حشره گریه می كند
بر روی تخت یك نفره گریه می كند
یك عنكبوت سیر ته خواب های زن
كه زل زده به مردمك چشم های من

«اون نگاه گرم تو یادم نمی ره / بوسه‌ی بی شرم تو یادم نمی ره»

از روزهای مَردُم و مردم شبت شدن
در كوچه های خلوت ، لب بر لبت شدن
از یك مسیح گمشده روی صلیب من
از دست های كوچك تو ، توی جیب من
از من كه بی تو هیچ زمانی و هیچ جا...
از یك قطار پُست شده سمت ناكجا!

«هر چی آرزوی خوبه مال تو / هرچی كه خاطره داریم مال من»

یك كیسه ی زباله به من قرص خورده است
یك تیغ نصفه داخل حمّام مرده است!
بوی جنازه در تن من می دهد كسی
دارم به مرگ می روی امّا نمی رسی
زل می زنم به آینه ی بد قیافه ام
خون می جهد به خاطره ها و ملافه ام
«اگه حتي بين ما / فاصله یك نفسه / نفس منو بگیر
 

http://www.radiojavan.com/mp3s/mp3/Hessam-Bahmani-Valiasr?start=11650&index=0
نفس منو بگیر...»

اشک ها رو قورت می دم

حتی وقتی بهش فکر نمی کنم، حتی وقتی دارم کار دیگری انجام می دهم. تنها نشانه ای، صدایی کافی ست تا غم را دوباره زنده کند. چیزی عمیقا دردناک و رنج دهنده در قلبم پنهان است که وقتی راه پیدا می کند همه زندگی را از حرکت باز می دارد. من به آمدن ناگهانی اش عادت کرده ام، تنها تلاش می کنم وقتی سر و کله اش پیدا شد هیچ چیز را یادآوری بیشتر نکنم. به آن دامن نزنم و بزرگ ترش نکنم. اشک ها را قورت دهم و فکر کنم که همه این دردها را پایانی است شاید... روزی

منعطف یا سخت بودن؟

تقصیر نوع تربیتی است که داشتم. مقصرپدر و مادری هستند که انعطاف در رابطه را بسیار بیش از حد به من آموختند. زنانی منعطف و مردانی منعطف چیزی بود که یاد می گرفتیم، غافل از اینکه جامعه ایرانی مردان منعطف را دوست ندارد. حتی من از جامعه آموخته بودم که پدر منعطفم انسانی متفاوت و عجیب است. جاهایی قضاوت منفی هم در مورد او داشتم و نمی توانستم تصور کنم که چرا پدرم شبیه پدر هیچ یک از دوستانم نبود.

حالا که بزرگ شدم با وضعیتی متناقض دست و پنجه نرم می کنم. شخصیتی منعطف که وارد هر رابطه ای می شود قالب آن می شود و سعی می کند آن را بسازد. در حالی که مردان ایرانی شخصیتی منعطف ندارند و حاضر به هیچ تغییری نیستند و با جامعه ای مواجه ام که زن را منعطف می خواهد و مرد را سخت... همه چیزم برعکس این جامعه است. 

مجبور شده ام این روزها در رابطه هایم سخت شوم. محکم تر نه بگویم و سخت بایستم بر چیزی که دوست ندارم و با فکر و سلیقه ام جور در نمی آید... چرا که از کوتاه آمدن هایم برداشت هایی شده که به ذهنم هیچ وقت خطور نمی کرد... و اینها را دیر دارم می فهمم

دست از سرم بر نمی داره

بعضی از عکس ها و فیلم های گذشته رو هم دیگه نمی تونم ببینم. اینقدر که هجوم خاطرات بالا می رود و زندگی مختل می شود... گاهی دوست دارم پیوندم را با هر چه که مرا به گذشته برمی گرداند و ربط می دهد قطع کنم اما نمی شود... حتی فراموشی هم راهش نیست چون در خواب هایت حضور دارد این گذشته...

دلم تنگته

دلم برایش تنگ است، صبح ها ساعتای ۵ یا ۶ با صدای مرتب کردن ظرف های آشپزخونه از خواب بیدار شوم. صدای آرام شیر آب که سعی می کند بی سر و صدا ظرف ها را بشورد و مرتب در سبد ظرفشویی بچیند. بروم دستشویی و بعد هم آشپزخونه. سماور روی گاز در حال جوشیدن و چای در حال آماده شدن باشد. طبق معمول با رادیو روشن و روزنامه ای باز نشسته باشد و غرق آنچه می خواند. روزنامه ای که احتمالا بخش هایی اش از دیروز باقی مانده. صبحانه آماده باشد و در حال خوردن با عجله چند کلمه ای در مورد اخبار و اتفاقات با هم صحبت کنیم. 

دلم برای صدای رادیو و ورق زدن روزنامه اش تنگ است... صداها و تصاویری که قریب بیست سال به دیدنش عادت کرده بودم.

آه

خاطره ای ندارم
از سالی که اشک و بود و آه... دویدن و دویدن...

آه از پچ پچ های شهر شلوغ، آه آه