نشسته ام در یک اتاق سی متری رو به پنجره ای که به حیاطی پر از گلدان باز می شود. سانتاکروز، جنوب امریکا در کالیفرنیا است. صبحی آفتابی و روشن. هنوز زمان خواب و بیداری ام تنظیم نشده است. روز جمعه به نیویورک رسیدم و فردای آن به سمت کالیفرنیا پرواز کردم. تقریبا ۴ پرواز در دو روز. زمان و تنظیم خوابم کاملا به هم ریخته بود. گرچه در حال بهبود است.
روز های قبل از حرکت در کپنهاگ چنان از جمع کردن دوباره، بار سفر بستن و رفتن خسته بودم. چنان از یک آغاز دوباره هراسان و ترس خورده، فرسوده و تنها که میلی برای آمدن نداشتم. به خودم و یک سال گذشته که نگاه می کنم می بینم تقریبا هیچ یک از دوستانی که به نوعی برای درس خواندن آمدند این چنین فراز و نشیب پشت سر نگذاشتند. بخشی اش محصول انتخابی بود که کردم و بخشی اش هم پیشامدهایی که پیش بینی نمی کنی و زندگی مملوء از آن است.
داشتم با عباس حرف می زدم و انچنان بغض داشتم و خسته که شادمانی این به دست آوردن دوباره را حس نمی کردم. ناراحت شد و بعد با من دعوا کرد، برایش قابل درک نبود چرا باز هم از این فرصت به دست آمده به جای شادمان بودن و شادی کردن چنان غمگین و خسته ام. نمی دانست که از آنچه خواهم داشت خوشحالم اما گاهی شانه های آدمی نیاز دارد با ضجه هایی بلند و سخت دردی را که روزها از پی روزها کشیده تخلیه کند. آن بغض لعنتی را رها سازد و برای ساعتی اشک بریزد تا جایی برای نفس کشیدن داشته باشد. اگر نمی گریستم، اگر با آن روزهای گذشته ام تنها نمی بودم و نمی اندیشدیم، نمی توانستم دوباره شروع کنم و این یک آغاز دیگر است.
آنچه که در اینجا و دنیای جدید می گذرد موضوع پست دیگری است گرچه در حال مکاشفه و شناخت این فضا هستم اما امید دارم اینجا سرمنزل دیگری باشد. جایی که شاید بمانم. نه برای همیشه که حداقل برای مدت زمان ماندگارتری و بخشی از مهمترین قسمت های زندگی ام را بسازم...
روز های قبل از حرکت در کپنهاگ چنان از جمع کردن دوباره، بار سفر بستن و رفتن خسته بودم. چنان از یک آغاز دوباره هراسان و ترس خورده، فرسوده و تنها که میلی برای آمدن نداشتم. به خودم و یک سال گذشته که نگاه می کنم می بینم تقریبا هیچ یک از دوستانی که به نوعی برای درس خواندن آمدند این چنین فراز و نشیب پشت سر نگذاشتند. بخشی اش محصول انتخابی بود که کردم و بخشی اش هم پیشامدهایی که پیش بینی نمی کنی و زندگی مملوء از آن است.
داشتم با عباس حرف می زدم و انچنان بغض داشتم و خسته که شادمانی این به دست آوردن دوباره را حس نمی کردم. ناراحت شد و بعد با من دعوا کرد، برایش قابل درک نبود چرا باز هم از این فرصت به دست آمده به جای شادمان بودن و شادی کردن چنان غمگین و خسته ام. نمی دانست که از آنچه خواهم داشت خوشحالم اما گاهی شانه های آدمی نیاز دارد با ضجه هایی بلند و سخت دردی را که روزها از پی روزها کشیده تخلیه کند. آن بغض لعنتی را رها سازد و برای ساعتی اشک بریزد تا جایی برای نفس کشیدن داشته باشد. اگر نمی گریستم، اگر با آن روزهای گذشته ام تنها نمی بودم و نمی اندیشدیم، نمی توانستم دوباره شروع کنم و این یک آغاز دیگر است.
آنچه که در اینجا و دنیای جدید می گذرد موضوع پست دیگری است گرچه در حال مکاشفه و شناخت این فضا هستم اما امید دارم اینجا سرمنزل دیگری باشد. جایی که شاید بمانم. نه برای همیشه که حداقل برای مدت زمان ماندگارتری و بخشی از مهمترین قسمت های زندگی ام را بسازم...
