تردید

کاش این یقین رفتن را در ماندن داشتی...

تلخ

نه دیگر
هیچ یک از این کافی ها
هیچ سیگار ناتمامی
نمی تواند طعم تلخ
آن لحظه ها را این چنین
زنده کند
که بازگشت تو
همه چیز را تلخ می کند
که همه زخم ها
را
نو و تازه تر می کند

مگر می شود
در این باران بی امان
عاشق نبود
عاشق تو؟

کبودی

حالا دیگر

هر زمان

بر جای کبود

آن سوختگی

بر نازک و سفید ترین جای پوستم

خیره شوم

اثر انگشتانت را خواهم یافت

همان ها که در آن شب برفی و روشن

بر زخم می کشیدی

تا شاید

دمی از درد

بیاسایم....

...

و به آنجا رفتم که کسی نبود....